മാര്‍ച്ച് 16 മുതല്‍ മേയ് 29 വരെ ജനറല്‍ ആശുപത്രിയില്‍ ആയിരുന്നു ഞാന്‍ . ഫിസിയോ തെറാപ്പി ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടി പോയതാണ് . ഉടനെ എണീറ്റ് നടക്കാമെന്ന് കരുതിയല്ല. കാലുകളുടെ മസിലുകള്‍ ചുരുങ്ങി പോകാതിരിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയാണ് തെറാപ്പി ചെയ്യാന്‍ പോയത് . എന്നെ നോക്കിയ ഡോക്ടര്‍ സിന്ദുജയും വളരെ നല്ലൊരു ഡോക്ടറായിരുന്നു . അവിടത്തെ ചില സ്റ്റാഫുകള്‍ ഒഴിച്ചാല്‍ ബാക്കിയുള്ളവരൊക്കെ സ്നേഹമുള്ളവരാണ് .
എക്സ്റേ എടുക്കാനായി ചെന്നപ്പോള്‍ കൂടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവിടത്തെ ഒരു ചേട്ടന്‍ ആണ് കൊണ്ട് പോയത് . അമ്മ ആ സമയത്ത് സ്കാനിംഗ് ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് ഡേറ്റ് വാങ്ങാന്‍ പോയി . അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ കൂടെ ആരുമില്ലാത്തതിനു എക്സ്റേ എടുക്കുന്ന സ്ഥലത്തെ പെണ്ണ് കുറെ വഴക്ക് പറഞ്ഞു . ഒന്ന് എക്സ്റേ എടുക്കാനുള്ള റ്റേബിളില്‍ എടുത്തിരുത്തുന്നതിനു വേണ്ടി സഹായിക്കാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവളുടെ ഒരു തരം വര്‍ത്തമാനം. ഇതൊന്നും അവരുടെ ജോലിയല്ല എന്ന്. പിന്നെ ആ ചേട്ടന്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് താങ്ങിയെടുത്താണ് എന്നെ ആ റ്റേബിളില്‍ ആക്കിയത് . ഇവളൊക്കെ മനുഷ്യര്‍ ആണോ. ആണുങ്ങള്‍ക്ക് ഉള്ള അത്ര മന: സാക്ഷി പോലും ചില പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാണില്ല .
അത് കഴിഞ്ഞു സ്കാനിംഗ് ചെയ്യാന്‍ പോയി . അവിടെ എന്തൊരു തിരക്കാണ്. എന്നാല്‍ വീല്‍ ചെയറില്‍ ഇരിക്കുന്നവരെ പെട്ടെന്ന് സ്കാന്‍ ചെയ്തു പറഞ്ഞു വിടണ്ടേ . കാലു ഒടിഞ്ഞിട്ടു വന്ന എത്രയോ പേര്‍ ഒന്നിരിക്കാന്‍ പോലും വയ്യാതെ നില്‍ക്കുന്ന കാഴ്ചയും കണ്ടു
ഫിസിയോ തെറാപ്പി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലം .
തെറാപ്പി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്തും ഉണ്ടായി തിക്താനുഭവങ്ങള്‍ . അവിടെ തെറാപ്പി
ചെയ്യുന്ന ടേബിളിലും എന്നെ എടുത്താണ് ഇരുത്തുന്നത്‌ . അത് അവിടെ തെറാപ്പി
കോഴ്സ് ചെയ്യാന്‍ വന്ന രണ്ടു അനിയന്മാര്‍ ആണ് എടുത്തു ഇരുത്തുന്നത്‌ .
അപ്പോള്‍ അവിടെ നിന്ന ഒരുത്തി ചോദിക്കയാ ദിവസവും ഇങ്ങനെ എടുത്തു
കയറ്റുകയും, ഇറക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന് കൂലിയുണ്ടോ എന്നോ. എനിയ്ക്ക്
അപ്പോള്‍ നല്ല മറുപടി പറയാന്‍ നാക്ക് തരിച്ചു വന്നതാ. പിന്നെ ഞാന്‍
നിയന്ത്രിച്ചു . തെറാപ്പിയുടെ മെയിന്‍ ആയിട്ടുള്ള കുറെ തെറാപ്പിസ്റ്റുകള്‍ ഉണ്ട് . അവരൊക്കെ തെറാപ്പി ചെയ്യുന്നത് ഞാന്‍ വളരെ കുറച്ചേ കണ്ടിട്ടുള്ളു . ചെന്ന് ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ മെയിന്‍ തെറാപ്പിസ്റ്റില്‍ ഒരാള്‍ ചോദിക്ക്കയാ എന്നാ പോകുന്നത് എന്ന് . ഇവിടെ സ്ഥിര താമസത്തിന് വന്നതല്ല ഞാന്‍ എന്ന് പറയാമെന്നു കരുതിയതാ. പിന്നെ വേണ്ടെന്നു വച്ചു .
സര്‍ക്കാര്‍ ജോലിക്കാരുടെ പെരുമാറ്റം കണ്ടാല്‍ തോന്നും അതൊക്കെ അവരുടെ കുടുംബ സ്വത്ത്‌ ആണെന്ന് .
ഒരു പാട് നല്ല കൂട്ടുകാരെ കിട്ടി ആശുപത്രിയില്‍ വച്ച് . എനിയ്ക്ക് കാലിപ്പര്‍ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു സ്പോണ്‍സറെ കണ്ടു പിടിച്ചു തന്ന കുറത്തിയാടന്‍ പ്രദീപ്‌ ചേട്ടനും , പിന്നെയാണ് ആ സ്പോണ്‍സര്‍ രാരി ചേട്ടനാണ് എന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നത് . രണ്ടു ചേട്ടന്മാര്‍ക്കും നന്ദിയുണ്ട് എന്നെ കാലിപ്പര്‍ ഇട്ടു തന്നു കുറച്ചു സമയമെങ്കിലും നില്‍ക്കുന്നതിനു വേണ്ടി സഹായിച്ച തെറാപ്പിസ്റ്റ് കുട്ടികളായ രാഹുല്‍, അനീഷ്‌ , അഫ്സല്‍ , റാണി , ആതിര , ക്യഷ്ണ പ്രേം, തുടങ്ങിയ തെറാപ്പിസ്റ്റുകളേയും ഞാന്‍ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല .
ക്യഷ്ണ പ്രേം ഞാന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ആയ ദിവസം ഒരു ക്യഷ്ണന്‍റെ പടവും , ഡയറി മില്‍ക്കിന്‍റെ മിഠായിയും കൊണ്ട് തന്നു .
ഇത് വിബിന്‍ . നെയ്യാറ്റിന്‍ കര സ്വദേശി പനയില്‍ നിന്നും വീണതാണ് . 6 മാസത്തില്‍ കൂടുതല്‍ വിബിന്‍ അവിടെ കിടന്നു. അവന്റെ കൊച്ചച്ചന്‍ ആണ് നോക്കാനായി ഇരുന്നത് . ആ ചേട്ടന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരു സഹായി ആയിരുന്നു . പിന്നീട് കൊച്ചച്ചന്‍ പോകയും , ആ ചേട്ടന്റെ മകന്‍ നോക്കാനിരിക്കയും ചെയ്തു . ഒരിക്കല്‍ അമ്മ അവിടെ തല ചുറ്റി വീണപ്പോള്‍ ഇവരൊക്കെയാണ് പെട്ടെന്ന് സഹായിക്കാന്‍ ഓടിയെത്തിയത്
ഇത് അവിടത്തെ റാംമ്പ് . ഇതില്‍ കൂടിയാണ് ഞങ്ങളൊക്കെ തെറാപ്പി ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത് . ഇവിടെ വീല്‍ ചെയറില്‍ സഞ്ചരിയ്ക്കുന്ന രോഗികളെ ഇറക്കാനും കയറ്റാനും ഒരു ജീവനക്കാര്‍ പോലുമില്ലാത്തതാണ്കഷ്ടം . പുരുഷന്മാരുടെ വാര്‍ഡിലെ രോഗിഅളുടെ കൂട്ടുരിപ്പുകാര്‍ ആണ് പലപ്പോഴും ഈ റാമ്പില്‍ കൂടി കയറാനും, ഇറങ്ങാനും സഹായിക്കുന്നത് . കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആണുങ്ങള്‍ സഹായിച്ചില്ലെങ്കില്‍ അവിടെ ഇരിക്കാനേ പറ്റൂ . പിന്നെ ജനലുകളില്‍ഗ്ലാസ് ഇല്ലാത്തത് കാരണവും ,ഫാനുകള്‍ക്ക് വേണ്ടത്ര കാറ്റ് ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടും ശരിയ്ക്കും ചൂടും അകമ്പടിയായി കൊതുകിന്‍റെ ശല്യവും ,
ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ആയ ദിവസം ആംബുലന്‍സില്‍ പോകുമ്പോള്‍ അതിനുള്ളില്‍ ഇരുന്നു എടുത്ത ചിത്രങ്ങള്‍
അവിടെ നിന്നും പോയത് പാലിയം ഇന്ത്യയുടെ അരുമന ഹോസ്പിറ്റലിലേയ്ക്ക് ആയിരുന്നു . . ആ അനുഭവം പിന്നീട് എഴുതാം
എക്സ്റേ എടുക്കാനായി ചെന്നപ്പോള്‍ കൂടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവിടത്തെ ഒരു ചേട്ടന്‍ ആണ് കൊണ്ട് പോയത് . അമ്മ ആ സമയത്ത് സ്കാനിംഗ് ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് ഡേറ്റ് വാങ്ങാന്‍ പോയി . അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ കൂടെ ആരുമില്ലാത്തതിനു എക്സ്റേ എടുക്കുന്ന സ്ഥലത്തെ പെണ്ണ് കുറെ വഴക്ക് പറഞ്ഞു . ഒന്ന് എക്സ്റേ എടുക്കാനുള്ള റ്റേബിളില്‍ എടുത്തിരുത്തുന്നതിനു വേണ്ടി സഹായിക്കാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവളുടെ ഒരു തരം വര്‍ത്തമാനം. ഇതൊന്നും അവരുടെ ജോലിയല്ല എന്ന്. പിന്നെ ആ ചേട്ടന്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് താങ്ങിയെടുത്താണ് എന്നെ ആ റ്റേബിളില്‍ ആക്കിയത് . ഇവളൊക്കെ മനുഷ്യര്‍ ആണോ. ആണുങ്ങള്‍ക്ക് ഉള്ള അത്ര മന: സാക്ഷി പോലും ചില പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാണില്ല .
അത് കഴിഞ്ഞു സ്കാനിംഗ് ചെയ്യാന്‍ പോയി . അവിടെ എന്തൊരു തിരക്കാണ്. എന്നാല്‍ വീല്‍ ചെയറില്‍ ഇരിക്കുന്നവരെ പെട്ടെന്ന് സ്കാന്‍ ചെയ്തു പറഞ്ഞു വിടണ്ടേ . കാലു ഒടിഞ്ഞിട്ടു വന്ന എത്രയോ പേര്‍ ഒന്നിരിക്കാന്‍ പോലും വയ്യാതെ നില്‍ക്കുന്ന കാഴ്ചയും കണ്ടു
ഫിസിയോ തെറാപ്പി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലം .
സര്‍ക്കാര്‍ ജോലിക്കാരുടെ പെരുമാറ്റം കണ്ടാല്‍ തോന്നും അതൊക്കെ അവരുടെ കുടുംബ സ്വത്ത്‌ ആണെന്ന് .
ഒരു പാട് നല്ല കൂട്ടുകാരെ കിട്ടി ആശുപത്രിയില്‍ വച്ച് . എനിയ്ക്ക് കാലിപ്പര്‍ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു സ്പോണ്‍സറെ കണ്ടു പിടിച്ചു തന്ന കുറത്തിയാടന്‍ പ്രദീപ്‌ ചേട്ടനും , പിന്നെയാണ് ആ സ്പോണ്‍സര്‍ രാരി ചേട്ടനാണ് എന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നത് . രണ്ടു ചേട്ടന്മാര്‍ക്കും നന്ദിയുണ്ട് എന്നെ കാലിപ്പര്‍ ഇട്ടു തന്നു കുറച്ചു സമയമെങ്കിലും നില്‍ക്കുന്നതിനു വേണ്ടി സഹായിച്ച തെറാപ്പിസ്റ്റ് കുട്ടികളായ രാഹുല്‍, അനീഷ്‌ , അഫ്സല്‍ , റാണി , ആതിര , ക്യഷ്ണ പ്രേം, തുടങ്ങിയ തെറാപ്പിസ്റ്റുകളേയും ഞാന്‍ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല .
ക്യഷ്ണ പ്രേം ഞാന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ആയ ദിവസം ഒരു ക്യഷ്ണന്‍റെ പടവും , ഡയറി മില്‍ക്കിന്‍റെ മിഠായിയും കൊണ്ട് തന്നു .
ഇത് വിബിന്‍ . നെയ്യാറ്റിന്‍ കര സ്വദേശി പനയില്‍ നിന്നും വീണതാണ് . 6 മാസത്തില്‍ കൂടുതല്‍ വിബിന്‍ അവിടെ കിടന്നു. അവന്റെ കൊച്ചച്ചന്‍ ആണ് നോക്കാനായി ഇരുന്നത് . ആ ചേട്ടന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരു സഹായി ആയിരുന്നു . പിന്നീട് കൊച്ചച്ചന്‍ പോകയും , ആ ചേട്ടന്റെ മകന്‍ നോക്കാനിരിക്കയും ചെയ്തു . ഒരിക്കല്‍ അമ്മ അവിടെ തല ചുറ്റി വീണപ്പോള്‍ ഇവരൊക്കെയാണ് പെട്ടെന്ന് സഹായിക്കാന്‍ ഓടിയെത്തിയത്
ഇത് അവിടത്തെ റാംമ്പ് . ഇതില്‍ കൂടിയാണ് ഞങ്ങളൊക്കെ തെറാപ്പി ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത് . ഇവിടെ വീല്‍ ചെയറില്‍ സഞ്ചരിയ്ക്കുന്ന രോഗികളെ ഇറക്കാനും കയറ്റാനും ഒരു ജീവനക്കാര്‍ പോലുമില്ലാത്തതാണ്കഷ്ടം . പുരുഷന്മാരുടെ വാര്‍ഡിലെ രോഗിഅളുടെ കൂട്ടുരിപ്പുകാര്‍ ആണ് പലപ്പോഴും ഈ റാമ്പില്‍ കൂടി കയറാനും, ഇറങ്ങാനും സഹായിക്കുന്നത് . കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആണുങ്ങള്‍ സഹായിച്ചില്ലെങ്കില്‍ അവിടെ ഇരിക്കാനേ പറ്റൂ . പിന്നെ ജനലുകളില്‍ഗ്ലാസ് ഇല്ലാത്തത് കാരണവും ,ഫാനുകള്‍ക്ക് വേണ്ടത്ര കാറ്റ് ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടും ശരിയ്ക്കും ചൂടും അകമ്പടിയായി കൊതുകിന്‍റെ ശല്യവും ,
ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ആയ ദിവസം ആംബുലന്‍സില്‍ പോകുമ്പോള്‍ അതിനുള്ളില്‍ ഇരുന്നു എടുത്ത ചിത്രങ്ങള്‍
അവിടെ നിന്നും പോയത് പാലിയം ഇന്ത്യയുടെ അരുമന ഹോസ്പിറ്റലിലേയ്ക്ക് ആയിരുന്നു . . ആ അനുഭവം പിന്നീട് എഴുതാം
